แจฮยอนค่อยๆถอดเสื้อสูทนักเรียนตัวนอกของโดยองออก
ในขณะเดียวกันเขาก็รีบประกบปากอีกคนที่กำลังจะเอ่ยคำว่า ‘อย่า’
และก็เป็นอีกครั้งที่โดยองปล่อยให้เกลียวลิ้นร้อนของอีกฝ่ายเข้าลุกล้ำโดยง่ายได้
เพราะขัดขืนไม่ทัน....
กระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในค่อยๆถูกปลดออก ตามด้วยเข็มขัดนักเรียน...เรื่อยๆมาจนถึงกางเกงนักเรียนสีเข้ม
บล็อกเซอร์และกางเกงชั้นในตัวเล็กสีขาว....
โดยองรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีสติที่จะทำอะไรกระทั่งขัดขืน
เพราะถูกมอมเมาด้วยรสจูบอันร้อนแรงและดูดดื่ม
“อื้อ...”
มากเกินไปแล้ว.... แบบนี้ไม่ได้ เขาไม่ได้กลับมาที่โรงเรียนเพื่อจะเสียตัว
โดยองดันตัวแจฮยอนออกจนริมฝีปากของเขาและอีกคนนั้นผละออกจากกัน...
“ไม่!!!”
“นายจะขัดขืนทำไม... ไม่ได้ผลหรอก ฉันปล่อยนายมาหลายวันแล้ว
แล้วถ้าเกิดนายไม่ยอม ฉันจะก็จะทำให้รูปๆนี้หลุดไปทั่วทั้งโรงเรียนเลย...”
แจฮยอนเอ่ยพร้อมกับชูโทรศัพท์ที่หน้าจอมันกำลังเปิดภาพคิม
โดยองในสภาพที่น่าอายในห้องน้ำชายวันนั้น
และเหมือนโดยองจะลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท...
จริงๆแล้วแจฮยอนก็ไม่ได้อยากจะเลือกใช้วิธีนี้เสียเท่าไหร่
แต่เพราะโดยองดื้อกับเขานี่นา...
“ฮึก...ฮือ...”
โดยองร้องไห้ออกมา...คิดน้อยใจและขุ่นเคืองอีกคน
ที่ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรให้ทำไมแจฮยอนจะต้องทำกับเขาเช่นนี้ด้วย...
“อย่าร้องไห้เลยนะ... ไม่รู้สิ แต่ขอร้องเถอะ จะว่าฉันโรคจิตก็ได้
แต่ฉันยิ่งเห็นนายร้องไห้แล้วฉันก็ยิ่งมีอารมณ์...”
แจฮยอนกระซิบข้างใบหูขาว
โดยองรีบกัดริมฝีปากข่มเสียงร้องไห้ของตัวเองทันที...
“ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะเรียนสิ.....”
แจฮยอนไม่รอให้อีกฝ่ายทำเอง
เขาช้อนร่างบางในท่าเจ้าสาวแล้ววางลงบนโต๊ะเรียนโต๊ะหนึ่งก่อนจะช่วยดันอีกโต๊ะมีชิดเพื่อให้พื้นที่กว้างขึ้นและโดยองจะได้มีที่นั่ง...
“ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันยังมีอารมณ์ไม่พอ...นายต้องช่วย...ช่วยให้ฉันมีอารมณ์มากกว่านี้”
แจฮยอนเอ่ย คิม โดยองนั่งก้มหน้ากัดปากและกำชายเสื้อของตัวเองแน่น
แจฮยอนคิดอะไรอยู่...ทำไมถึงทำกับเขาราวกับพวกทำอาชีพแบบนั้น
นึกจะให้ทำอะไรก็สั่งถามที่ใจต้องการ...
“เร็วสิ...
อยากให้รูปของนายมันหลุดไปให้คนอื่นเห็นนอกจากฉันหรือไง...”
โดยองคงเข้าใจผิด นี่ไม่ใช่คำสั่งเสียหน่อย
แต่เป็นข้อบังคับที่มีสิ่งเดิมพันเป็นภาพถ่ายน่าอายของเขาต่างหาก...
“ถ้าไม่ทำฉันไปแล้วนะ...”
แจฮยอนว่าพร้อมกับทำท่าทางเหมือนว่าจะเดินออกไปจากห้องจริงๆ..
“หยุด!! เราทำแล้ว!!!”
“ก็เอาสิ...”
จริงๆแล้วแจฮยอนคิดว่าเขาจะทำอะไรโดยองก็ได้ในเวลานี้
แต่เพียงแค่ว่าสมองของเขามันดันคิดที่จะอยากรู้อะไรแปลกๆ อยากรู้ว่าคิม
โดยองที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์ และไร้เดียงสาขนาดนี้จะเด็ดมากแค่ไหน...
เพราะขนาดยังไม่ได้ทำอะไร ก็ทำให้เขารู้สึกทนไม่ไหว...แล้วถ้าทำขึ้นมา
ความรู้สึกของเขามันจะมากได้ถึงขนาดไหนนะ...
เอาล่ะ...โชว์เด็ดกำลังจะเริ่มแล้ว....
ร่างบางที่นั่งคุกเข่าอยู่เปลี่ยนท่าเป็นนังพับเพียบ
กระดุมเสื้อที่ถูกปลดค้างไว้ ถูกปลดออกจนเม็ดสุดท้าย...
แสงไฟในห้องที่ส่องสว่างทำให้เห็นทุกสัดส่วนของโดยอง
ผิวขาวๆที่สะท้อนไฟนั่นมันเหมือนว่ากำลังเรียกร้องและเชื้อชวนให้แจฮยอนเข้าไปทำให้เกิดรอย
เอวคอดนั่นที่เขาเคยสำผัสแล้วมันก็พอดีมือมาก...
ไหนจะยอดอกสีหวานที่ชูชันนั่นอีก....
โดยรวมแล้วก็...น่า...เอา...
โดยองค่อยๆหลับตาลง เขาปัดป่ายมือไปตามเรือนร่างของตัวเอง... แน่นอนเป็นเรื่องน่าอายที่จะต้องทำไรแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น
แต่เพราะตอนนี้ใม่มีทางไหนที่เขาจะดิ้นหนี..
แจฮยอนคือคนที่ถือไพ่เหนือกว่า...
“อ่ะ...อ๊า...”
มือเรียวสัมผัสแท่งกายเล็กของตัวเองก่อนจะประครองขึ้นมา...รูดรั้งขึ้นลงตามจังหวะ...มืออีกข้างก็สัมผัสที่ยอดอกของตัวเอง
ใบหน้าหวานเชิ่ดขึ้นตามแรงอารมณ์ที่ตนได้เป็นผู้สร้าง
ขาเรียวอ้าออกอย่าช่วยไม่ได้...
“อื้อ…อ๊ะ…อ๊ะ”
เสียงร้องที่ฟังหวานหูและปลุกอารมณ์ดังไปทั่วห้อง
จนทำให้คนฟังอย่างแจฮยอนอดเสียวกายไม่ได้ ...น้ำลายที่ถูกกลืนลงลำคอ....
เขาว่ากันว่าเหรียญมันยังมีตั้งสองด้าน... คนเราก็เช่นกัน...
แต่แจฮยอนไม่คิดว่าคนที่เพื่อนเขาพูดกรอกหูทุกวันอย่างคิม โดยองว่าเป็นเด็กแว่น
เฉิ่มเชย และไม่มีอะไร จะเอ็กซ์แตก และเซ็กซี่ได้ถึงขนาดนี้....
ทั้งๆที่อีกคนยังมีแว่นประดับใบหน้าอยู่เลย...
น่าเอาจนน่าจับมากระแทกให้แรงๆจริงๆ....
“อ๊ะ!!!”
สิ้นสุดความคิด
มือหนากระชากมือเรียวที่กำลังทำสิ่งที่ปลุกอารมณ์เขาแล้วดึงโดยองมีประกบปากไล่กวาดต้อนเรียวลิ้ของอีกคน
ในขณะเดียวกันแขนแกร่งทั้งสองข้างก็ตวัดช้อนเรียวขาของอีกคนให้เกี่ยวเอวแล้วอุ้มขึ้นไปนั่งที่อื่นแทน....
โต๊ะครูเหมือนจะกว้างกว่าเยอะ....
“แจฮยอน....เรา...”
แว่นตาหนาๆค่อยๆถูกดึงออกจากใบหน้าหวานหลังร่างบางถูกวางลงที่โต๊ะครูแล้ว...
แจฮยอนพยายามมองหน้าอีกคนอีกครั้ง...
น่ารัก..
เขาพรมจูบไปทั่วไปใบหน้าของโดยองด้วยความหลงใหล...
ไม่นึกแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องการอีกคนมากมายขนาดนี้
หากเป็นการล่าแต้มสะสมผลงาน คิม โดยองคงจะเป็นผลงานชิ้นมาสเตอร์พีชของเขา....
“พร้อมหรือเปล่า...”
เมื่อเขาถามโดยองก็รีบส่ายหน้าเป็นคำตอบให้ไปมาอย่างรวดเร็ว แล้วดูสิ…ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้อีกต่างหาก...
น่ารักอีกแล้ว....
“ฉันจะทำให้นายรู้สึกดีมากที่สุด..”
โดยองตอนนี้เหลือเพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวนักเรียนตัวเดียว แจฮยอนจึงจับขาของอีกคนแยกออกจากกันทันที
เขาพรมจูบไปทั่วร่างของอีกคนอย่างนึกชอบใจ
นอกจากความสมบรณ์แบบบนใบหน้า ร่างกายของโดยองก็ทั้งสมบูรณ์แบบทั้งยั่วยวนไม่แพ้กัน....
ริมฝีปากหยักดูดดุนซอกคอขาวแสดงความเป็นเจ้าของ
เขาสูดดมกลิ่นกายของโดยอง แล้วก็ชอบมันมากๆ...กลิ่นของโดยองหอม ไม่ได้หอมจากน้ำหอม
แต่หอมจากเนื้อกาย นั่นยิ่งทำให้อีกคนดูมีเสน่ห์และดึงดูดในสายตาของแจฮยอน
ยอดอกสีหวานชูชันและแข็งเป็นไต ยามถูกเกลียวลิ้นร้อนละเลียดชิมทีละข้าง
และเสียงหวานของโดยองก็หลุดครางออกมาด้วย
“อ๊า…อ๊ะ…อื้ม…แจ..อย่านะ..อ๊ะ
เสียงร้องครางห้าม
ในเวลานี้ก็ไม่ต่างไปจากคำยุยงสำหรับแจฮยอน ยิ่งโดยองห้าม
เขาก็ยิ่งลงลิ้นที่หน้าอกของอีกฝ่ายหนักขึ้น...
จนมาถึงหน้าท้องบาง...ที่พอถูกจูบและทำรายก็หดเกร็งอย่างไร้เดียงสา....แสงไฟในห้องทำให้แจฮยอนเห็นทุกอย่าง...ใบหน้าของโดยองแดง
ตามตัวของโดยองก็เช่นกัน จับตรงไหนก็แดงไปหมด อาจเพราะอีกคนผิวค่อนข้างขาวจัด
และยิ่งเขาทำรอยตามร่างกายมันก็ยิ่งเห็นชัดเจน....
แจฮยอนค่อยๆจับขาของโดยองให้ชันขึ้น
ตัดสินใจอุ้มอีกคนลงมาบนพื้นด้านล่างแทนพร้อมโอบกอดร่างบางนั้นเอาไว้
“อ๊ะ!!!!”
ก้าวนิ้วยาวถูกสอดเข้าไปในช่องทางด้านล่าง
....โดยองร้องเพราะทั้งตกใจและทั้งเจ็บ...และผวากอดร่างแจฮยอนแน่น....
นิ้วยาวขยับเข้าออกเสียดสีผนังภายในช่องทางคับแน่น....
ให้ตายสิแค่นิ้วเพียงนิ้วเดียวส่วนตรงนั้นของโดยองยังตอดรัดแรงมากถึงขนาดนี้
แล้วถ้าเขาใส่ส่วนนั้นของเขาเข้าไปบ้างมันจะรัดแรงขนาดไหนกัน...
“เจ็บ...ฮึก..เอาออกไป
ขอร้อง แจฮยอน...”
โดยองเจ็บจนน้ำตาไหลเมื่อนิ้วที่สองและสามถูกสอดเข้ามา
มันเจ็บมากจริงๆนะ...ยิ่งขยับเข้าออกก็ยิ่งเจ็บ...
“ฮึก...ฮือออ
ไม่เอาแล้ว ปล่อยเราไปเถอะนะขอร้อง!!!”
ก่อนที่จะทนไม่ไหวไปกว่านี้โดยองร้องไห้โฮออกมา
ขอให้หยุดแจฮยอนก็ไม่ยอมหยุด
ยังพยายามขยับนิ้วเข้าออกทั้งที่ช่องทางด้านล่างของโดยองมันทั้งคับและแน่นมากขนาดนี้...
แต่ที่แจฮยอนทำแบบนี้เพราะต้องการจะปรับสภาพความคับแน่นของช่องทางนั้นให้คุ้นชิน
เพราะถ้าหากเจอสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วสามนิ้ว โดยองจะทรมานมากเกินไป....
“อึ่ก...แจฮยอน...ฮึก...”
โดยองร้องไห้อีกแล้ว...
แม้จะขอให้ปล่อยและหยุดการกระทำแต่กลับกอดเขาเสียแน่นเชียว
มันจะดูย้อนแย้งไปหรือเปล่านะ..
โดยองต้องสะดุ้งอีกครั้งและแทบจะลุกขึ้น
แต่เขาถูกแจฮยอนรั้งเอาไว้เสียก่อน....ที่ตกใจเพราะอะไรบางอย่างที่สัมผัสมาที่ช่องทางด้านหลังของเขา...มันแข็งกร้าวและดุดันจนโดยองรู้สึกว่าไม่โอเคแน่ ถ้าหากมันจะเปลี่ยนตำแหน่งมาอยู่ในส่วนนั้นของร่างกายเขา...
“ไม่นะ...ไม่ทำแล้วได้มั้ย...นะ
เราขอร้อง”
“ให้ตายสิ
โดยองมันช้าไปแล้ว....ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ..”
“อ๊ะ!!!อ๊าาาาา!!!”
คิม
โดยองส่งเสียงร้องดังลั่นอีกครั้งทันที
เมื่อแท่งกายร้อนของแจฮยอนถูกดันเข้ามาในช่องทางด้านหลังของเขา ความเจ็บปวดผ่าแทรกเข้ามาแทบจะทันที...มันเจ็บมากๆ
เจ็บจนรู้สึกเหมือนว่าร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ..
แจฮยอนรูดซิบถอดกางเกงและถอดชั้นในตั้งแต่ตอนที่กำลังใช้นิ้วของเขากับส่วนนั้นของโดยองโดยที่อีกคนไม่รู้ตัว...พอถึงเวลาที่ต้องทำจริงๆสำหรับโดยองทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนไม่ได้ตั้งตัวอีกแล้ว..
“ฮึก...เจ็บ...แจฮยอน..
โดยองเจ็บ...เจ็บมากเลย...”
โดยองใช้คำพูดเรียกชื่อตัวเองคุยกับคนในครอบครัว แล้วยังเอ่ยบอกทุกอย่างกับเขาเหมือนเด็กที่หกล้มแล้วฟ้องผู้ใหญ่ทำให้แจฮยอนอดนึกเอ็นดูไม่ได้แล้วกดจูบเบาๆไปที่หน้าผากเนียน...
“ทนหน่อยนะ...แจฮยอนจะทำเบาๆ...”
พูดจบเขาก็ขยับแกนกายใหญ่เข้าออกในช่องทางคับแคบ
เลือดสีแดงไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ช่องทางที่ไม่เคยถูกลุกล้ำ
ฉีกขาดออกอย่างง่ายได้
“อ๊า…อ๊ะ…อื้ม…..อ๊ะ”
แจฮยอนโกหกว่าจะทำเบาๆ
อีกคนขยับกายเข้าออกในช่องทางของโดยองอย่างรุนแรง...
ทั้งเจ็บ แต่ก็ทั้งเสียวจนต้องร้องครวญครางออกมา....
สภาพตอนนี้คือโดยองอยู่บนตักของแจฮยอน
ร่างของเขากะเทินไปมาบนตามแรงขยับและแรงกระแทกบนร่างของอีกคน...
มือหนายึดสะโพกและเอวคอดเอาไว้ ก่อนที่จะสวนแรงกระแทกตัวเองที่มีเข้าไปไม่ยั้ง
ตอนนี้เขาไม่สามารถหยุดและหักห้ามใจตัวเองได้อีกแล้ว ในการที่จะมามัวถนอมร่างบางในอ้อมแขน
ตอนนี้เขาไม่สามารถหยุดและหักห้ามใจตัวเองได้อีกแล้ว ในการที่จะมามัวถนอมร่างบางในอ้อมแขน
“อื้อ…ฮึก…แจฮยอน…เจ็บ…โดยองเจ็บ…อ่ะ...อ๊า...”
แจฮยอนขยับกายซอยที่จนร่างของโดยองต้องสั่นไหวและเด้งไปมาตามจังหวะ
ใบหน้าหล่อซุกเข้าหาแผ่นอกบาง สูดดมความหอม จากกลิ่นกายร่างบางในอ้อมแขนนี่....
“ซี๊ดดด…สุดยอด โดยอง...โดยองของฉัน...ของฉันแค่คนเดียว...อ่าห์...”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ของโดยองส่งเสียงขึ้น
โต๊ะครูและโต๊ะที่แจฮยอนถอดกระเป๋าโดยองวางไว้ค่อนข้างใกล้
แจฮยอนกระแทกกายเข้าออกในช่องทางอ่อนนุ่ม
ขณะเดียวกันมือของเขาก็คว้าเอาโทรศัพท์มาจากกระเป๋า แต่อาจเพราะทำเรื่องอย่างว่าอยู่
มันถึงได้ทำให้ระหว่างนั้นที่เขาหยิบโทรศัพท์
ทั้งกระเป๋าและข้าวของในกระเป๋าโดยองมันถึงหล่นหมด...
‘Rowoon’
เมื่อเห็นว่าใครโทรมา
แจฮยอนจึงส่งให้โดยองทันที....
“รับสาย...”
แจฮยอนเอ่ยปากสั่ง และเมื่อโดยองเห็นว่าเป็นใครโทรมาก็รีบส่ายหน้าทันที...
“ฉันบอกให้รับสายไงโดยอง
หรือจะให้ฉันเป็นคนคุยกับมัน”
สุดท้ายโดยองก็ต้องยอมอีกแล้ว
ทั้งที่ร่างกายเขาและแจฮยอนยังเชื่อมกันอยู่
อีกฝ่ายก็ขยับแกนกายเข้าออกในร่างกายของเขาไม่หยุด...
“ฮัล..ฮัลโหล...อึ่ก...”
แจฮยอนเห็นแล้วก็นึกอยากแกล้งจึงขยับกายเข้าออกแรงขึ้น โดยองรีบเอามือปิดปากกลั้นเสียงครางทันที...
‘โดยองอ่า...กลับถึงบ้านหรือยัง’
“กลับ..กลับถึงบ้านแล้ว อ่ะ!!”
‘อ่า
เหรอๆ แล้วนี่หาอะไรกินยัง’
“ยะ...ยังเลย อ๊ะ!!”
การคุยโทรศัพท์ระหว่างเขาและโรอุนเป็นไปด้วยความยากลำบาก
เมื่อแจฮยอนยังไม่หยุดขยับร่างกายเข้าออก และกลั้นแกล้งกันแบบนี้
‘งั้นอย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะ
ว่าแต่เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมถึงเสียงดูแปลกๆ’
“เปล่า แค่นี้ก็นะ โรอุน อ๊า!!!”
โดยองไม่รู้ว่าโรอุนจะได้ยินเสียงเมื่อครู่นี้ของเขาหรือเปล่า แต่เขากดวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว
จากนั้นโทรศัพท์มือถือของโดยองก็ถูกวางส่งบนโต๊ะครู
แจฮยอนใช้มือดึงแกนกายออกมา จับโดยองให้ยืนขึ้นพร้อมกันกับตน
จัดการบิดร่างของอีกคนให้หันหลัง
ช่องทางสีสวยที่เต้นตุบๆเพราะยังต้องการการเติมเต็มทำให้เขาต้องดันกายเข้าใส่ไปรวดเดียว...
“อ๊า!!!
แจฮยอน!!!”
แกนกายที่ถูกดันเข้ามาลึก
และเอวสอบที่ขยับเข้าออกถี่ๆทำให้โดยองแทบยืนไม่อยู่
โชคดีที่มือของอีกคนประครองเอวของเขาไว้ไม่ให้ล้ม
แจฮยอนขยับกายเข้าออกเป็นจังหวะที่เร็วขึ้นกว่าเดิมเมื่อเปลี่ยนท่า
โดยมือของโดยองข้างหนึ่งยึดโต๊ะครูไว้ อีกข้างก็จับแขนของแจฮยอนไว้แน่น...
“อ๊ะ…มันลึก….แจฮยอน....โดยอง...อ๊ะ...อ๊า...”
“อื้ม….”
“โดยอง..เสียว…อ๊ะ…”
“อื้ม....อ่าห์....”
“อ๊ะ…อ๊า..…อื้อ”
“อ๊ะ…อ๊ะๆๆๆ…อ๊าส์”
“อ๊า!!!!!!!!!”
เสียงร้องประสานดังออกมาจากปากของแจฮยอนและโดยองพร้อมกัน โดยร่างบางกระตุก พร้อมกับน้ำสีขาวข้นไหลเยิ้มออกมาจากช่องทางเล็ก พร้อมสีของเลือดที่มันแสดงถึงความเป็นครั้งแรกของคนตัวบาง
เสียงร้องประสานดังออกมาจากปากของแจฮยอนและโดยองพร้อมกัน โดยร่างบางกระตุก พร้อมกับน้ำสีขาวข้นไหลเยิ้มออกมาจากช่องทางเล็ก พร้อมสีของเลือดที่มันแสดงถึงความเป็นครั้งแรกของคนตัวบาง
แจฮยอนที่ยังไม่ถอดแกนกายออกจากช่องทางด้านหลัง
เขาปล่อยให้น้ำรักจากแท่งกายไหลสู่ช่องทางอีกคนทุกหยดหยาด
แม้มันจะเอ่อล้นออกมาจากช่องทางสีแดงช้ำนั่นก็ตาม
“กลับบ้านกับฉัน...”
กลับไปต่อที่Dek-d เด้อออ
