“โปรดรับรักข้าเถิดนะ... ข้าจะมีเพียงเจ้าผู้เดียว...นะดงยอง”
ดวงพักต์งามเคลื่อนเข้าหาดวงหน้าหวาน
แววของเจ้าตากระต่ายป่าตัวน้อยสั่นระริก มือไม้กำแน่น รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
แต่หากเพียงเสี้ยววิ... กลีบปากอิ่มถูกทาบทับ ดวงตากลมก็ปิดลงทันที องค์ชายละเลียดฉกชิมความหวานที่ไม่เคยมีผู้ใดล่วงล้ำ...
แผ่นอกบางพายใต้อาภรณ์กระเพื่อมหอบหายใจ องค์ชายจึงจำต้องละออกมาด้วยความเสียดาย
อาจผิดที่พระองค์เองที่เร่งรีบเกินไปทำให้กระต่ายน้อยนั้นตื่นกลัว...
“เจ้ากลัวหรือ...”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับทันที
เพราะดงยองไม่เคยสักครั้งสำหรับเรื่องอย่างว่าไม่ว่ากับชายหรือหญิง...และนี่ก็เป็นครั้งแรก..
ดงยองกลัวว่ามันจะเจ็บอย่างที่ใครๆเขาว่ากัน
ถึงแม้ที่เคยได้ยินมาจะบอกว่าถ้าทำแล้วมันจะเจ็บก็จริง
แต่หากปล่อยตัวปล่อยกายไปเรื่อยๆจะพบพานกับความสุข ..
“ไม่ทำแล้วได้หรือไม่ขอรับ..”
ดงยองช้อนดวงตาอันใสซื่อมองปนขอร้อง
อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในคืนนี้เลยก็ยังดี
เพราะเขายังไม่ทันได้เตรียมใจตัวเองเลยแม้แต่น้อย
พูดง่ายๆก็คือดงยองอยากขอเวลาองค์ชายรัชทายาทเพื่อเตรียมใจบ้าง
ได้แต่หวังลึกๆในใจว่าพระองค์จะทรงเห็นใจเขาบ้าง...
“ทำไมหรือ...”
“ข้า...ข้ายังไม่พร้อม ขอเป็นวันอื่นได้หรือไม่..”
“ทำวันไหนก็เหมือนกันแหละคนงาม...”
นาสิกโด่งกดลงข้างแก้มขาวอย่างหลงใหล
จริงๆแล้วองค์ชายรัชทายาทก็ทรงเห็นใจโดยอง..คนยังไม่เคยก็เช่นนี้
การที่มีความกังวนนั้นก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่หากว่าเนื้อหวานๆใกล้พยัคฆ์หนุ่มแล้วมีหรือจะยอมปล่อย...
“แต่ข้า...อื้อ...”
กลีบปากสวยถูกขโมยฉกชิมความหวานอีกครา กายบางถูกโน้มลงในบนหมอนใบใหญ่
หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวเสียจนเกรงว่าองค์ชายที่อยู่ด้านบนจะได้ยิน..
เสื้อผ้าที่ใส่อยู่นั้นง่ายต่อการถอด จึงหลุดออกไปจากเรือนกายขาวอย่างรวดเร็วจนแทบไม่ทันเตรียมใจ...
ดงยองยิ่งหลับตาแน่นเมื่อตนเองต้องมาเปลือยร่างกายต่อหน้าองค์ชายรัชทายาทผู้สูงศักดิ์..สัมผัสจากฝ่าหัตถ์แนบแก้มใสคนที่นอนหลับตาอยู่แผ่วเบา...
“ลืมตาขึ้นเถิด...เจ้างามถึงเพียงนี้จงอย่าอายเลย...ดงยองอ่า...”
ดวงตากลมค่อยๆลืมขึ้นมาสบดวงเนตรแพรวพราวขององค์รัชทายาทหนุ่ม
กระต่ายน้อยเสียทีพยัคฆ์หนุ่มเลือดร้อนเสียแล้ว...
นาสิกโด่งหอมตั้งแต่หน้าผาก มายังแก้มขาว ไล่ลมมาเรื่อยๆจนถคงซอกคอ
ดงยองปล่อยให้ผู้สูงศักดิ์กระทำต่อร่างกายตนเอง ลำคอขาวถูกดูดเม้มจนขึ้นรอยแดง
แม้จะรู้สึกแปลกๆ แล้วก็ยังคงกลัวอยู่ แต่หน้าที่นั้นคือต้องสมยอม...
“อ๊ะ!..องค์ชาย..”
ยอดถันสีหวานถูกปลายลิ้นร้อนละเลียดชิมทีละข้าง
ดงยองตัวน้อยเผลอแอ่นร่างให้องค์ชายรัชทายาทรังแก
พร้อมส่งเสียงร้องเมื่อถูกขบกัดและดูดดึง
แต่หากก็เต็มไปด้วยความเสียวทีตีตื้นขึ้นมาสู่ร่างกายเช่นกัน...
ดงยองเผลอตัวกับสัมผัสแสนวาบหวามที่ถูกส่งมอบให้
โดยที่ไม่รู้ตัวว่าเรียวขาขาวของตนนั้นถูกแยกออกจากกันโดยองค์รัชทายาทหนุ่ม
นาสิกโด่งไล่ลงล่างเรื่อยๆ ทั้งจูบทั้งหอมไปตามร่างขาวด้วยความเสน่ห์หา
ลิ้นร้อนไล่เลียวนรอบแอ่งกลางหน้าท้องแบนราบเสียจนหนุ่มน้อยต้องหดเกร็งหน้าท้อง...ดงยองบอกไม่ถูกว่าตัวเองนั้นกำลังรู้สึกอะไร
แล้วความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นนั้นมันคือสิ่งใดกันแน่
หนุ่มน้อยยังบริสุทธิ์และไม่ประสามากเกินไปกับเรื่องพวกนี้...
พระพักต์งามเลื่อนมาจนอยู่ที่ว่างขาขาวของดงยอง
องค์ชายจับเรียวขาข้างซ้ายตั้งชั่นขึ้น ก่อนจะดูดเม้มในต้นขาด้านใน
พระองค์ทรงละใบหน้าออกมาอีกคราก็จะไล่จูบตั้งแต่ข้อเท้าเล็กมาจนถึงเรียวขา
“อย่า!ท่าน!”
ดงยองรู้ดีว่าการกระทำเช่นนี้มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง
คนตรงหน้านั้นเป็นถึงว่าที่กษัตริย์องค์ถัดไปของโครยอ
แต่เขามันเป็นแค่สามัญชนคนธรรมดา มิได้มีสิ่งใดวิเศษวิโสที่พระองค์ควรจะทำเช่นนี้..
“เจ้านั่นแหละอย่าห้ามข้า...”
องค์ชายรัชทายาทกล่าว ก่อนจะค่อยๆสอดก้านนิ้วยาวเข้าสู่ช่องทางคับแน่นด้านล่าง
“อ๊าาาา!!!...ข้าเจ็บ!!”
ดงยองหวีดเสียงร้องทันที ผนังอุ่นตอดรัดนิ้วยาวขององค์ชายแทบจะทันทีและไม่ผ่อนคลายแม้จะเพียงนิ้วเดียว
น้ำสีใส่คลอเอ่อดวงตากลมอย่างหน้าสงสาร
แต่หากตอนนี้องค์ชายยุนโอก็ไม่ไหวแล้วเช่นกัน
ร่างกายสวยงามตรงหน้ายั่วเย้าเสียจนอยากจบสอดใส่แล้วกระแทกให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ดงยองบริสุทธิ์เกินไปที่จะทำเช่นนั้น
องค์ชายต้องการจะทะนุถนอมคนที่พระองค์รักและมอบพระทัยให้ ให้ดีที่สุดเท่าทีจะทำได้
“โปรดอดทนหน่อยคนงาม ข้าสัญญาว่าช้าจะอ่อนโยน”
“อึ่ก...อ๊ะ! อือ...”
นิ้วสองและสามเริ่มเข้ามา ดงยองเริ่มร้องไห้
มันคับแน่นตอดตุบเข้าที่นิ้วทั้งสามจนแทบขยับไม่ได้ เพราะเป็นครั้งแรก
ดงยองเกร็งไปหมดทั้งตัว องค์ชายกดจูบที่หน้าผากเนียนแผ่วเบาพร้อมเอ่ยปลอบโยน
“จงผ่อนคลาย...แล้วข้าจักทำให้เจ้ามีความสุข”
ดงยองลองทำตามที่องค์ชายกล่าว
ปล่อยให้นิ้วทั้งสามในร่างกายขยับปรับช่องทาง เพียงครู่เดียว
ความรู้สึกที่เรียกว่าต้องการก็เข้ามาแทนที่ทันที
ดงยองรู้สึกว่าตนเองรู้สึกต้องการมากกว่านิ้ว...ต้องการมากเสียจนลืมความกลัวเจ็บไปเสียชั่วขณะและต้องเป็นฝ่ายร้องเรียกหาเสียงเอง...
“ท่าน...”
“ว่าอย่างไรเล่า...”
“ข้า..ข้า..”
“เจ้าต้องการข้าหรือไม่..”
ดงยองพยักหน้ารับทันทีด้วยความไร้เดียงสา
ก่อนจะต้องหลับตาปี๋เมื่อองค์ชายรัชทายาทขยับกายขึ้นครองร่างบอบบางด้านล่าง
ก่อนจะจับเรียวขาคู่งามอ้าออก
ก่อนที่สิ่งบางอย่างที่ใหญ่กว่านิ้วทั้งสามเมื่อครู่จะถูกดันเข้ามาแทน...
ดงยองร้องลั่นทันที
ความร้อนละอุที่ถูกสอดใส่เข้ามามันทำให้หนุ่มน้อยเจ็บปวดราวกับร่างกายนั้นจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ
มันเจ็บกว่าที่ดงยองได้คิดไว้ในทีแรก เจ็บและแสบสันไปทั้งร่าง
“ฮึก...โปรดเอาออกไป
ข้าเจ็บเหลือเกิน..ฮือ...ไม่เอาแล้ว...ได้โปรดเถิด..”
ดงยองร้องไห้เพราะความเจ็บที่ได้รับ พร้อมดันร่างใหญ่ด้านบน
พลางเอ่ยขอร้องทั้งน้ำตา องค์ชายรัชทายาททรงนึกสงสาร
แต่พระองค์ก็ไม่สามารถอดทนได้แล้วเช่นกัน...
ความต้องการที่มีต่อดงยองนี้มันมากมายเหลือเกิน
“อ๊ะ...อ๊า..าาา..”
เสียงหวานร้องครวญครางอย่างมรมาณและไม่สามารถบรรยายได้
ความรู้สึกเจ็บปวดกับครั้งแรกที่มีพร้อมกันกับความสุขสมนี้มันคือสิ่งใด..
ดงยองเผลอตัวโอบกอดร่างแกร่งขององค์ชายไว้แนบแน่น
ยิ่งขยับแรงก็ยิ่งรู้สึกซาบซ่าน จนลืมความเจ็บไปแล้วในเวลานี้..
กายสูงใหญ่กระแทกความต้องการเข้าออกในช่องทางรัดแน่นที่เริ่มผ่อนคลายนั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ
เสียงครวญครางไร้ซึ่งภาษาดังเป็นระยะๆ จากเสียงธรรมดาๆ
ก็หวีดสูงขึ้นเมื่อท่อนกายด้านในต้องโดนจุด
กระสัน...
“อ๊า...!!องค์ชาย!!
ข้า...อ๊ะ..”
“เรียกข้าว่าท่านพี่...”
ออกคำสั่งต่อร่างบางข้างใต้ร่างในขณะที่ยังขยับกายเข้าออกกับร่างบอบบางนี่อย่างสุขสม
พระองค์หวังจักได้ยินสรรพนามที่ฟังดูเราใกล้ชิดกันและไม่ห่างเหินกันอย่างที่เป็นอยู่...
“ทะ...ท่าน..ท่านพี่...ได้โปรดเมตตาข้าด้วย
ข้า..อึ่ก..ข้าไม่ไหวแล้ว.อ๊า..งง..”
บทกวีแห่งรักที่ร่ายขับขานเนิ่นนานกำลังจะสิ้นสุดลง
องค์ชายรัชทายาทขยับกายแรงรัวก่อนจะกระแทกครั้งสุดท้าย
และปลดปล่อยสายธารสวาทเข้าสู่ร่างกายหนุ่มน้อย... และในเวลาเดียวกัน
ดงยองเองก็ได้ปลดปล่อยความต้องการของตัวเองเต็มหน้าท้องแกร่งขององค์ชายรัชทายาทเช่นกัน...
ทั้งสองร่างหอบหายใจรวยรินหลังเสร็จกิจกรรมสวาทครั้งแรก..
แต่ดงยองรู้สึกอ่อนเพลียจนต้องเป็นฝ่ายผล็อยหลับไปเสียก่อน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น